 Wysłany: Pon 17:16, 12 Lut 2018 Temat postu: asad |
|
| -Uwaza pan, ze to jalowy grunt? Wyrzucanie dobroci w bloto?
-Tak uwazam. -Odkupienie i zbawienie nie dla naszej pieknej Judith? -Tego nie wiem. Wiem tylko, ze nie chcialbym byc tym, ktory sprobuje sprowadzic ja na wlasciwa droge i ze patrzac na nia moge wyciagnac tylko jeden wniosek: na swiecie jest mnostwo zla. -Podpisuje sie pod tym obiema rekami. - Lonnie pociagnal kolejny lyk koniaku. - Nie wolno nam jednak zapominac o przypowiesciach o zagubionej owcy i synu marnotrawnym. Nic i nikt nie jest nigdy bezpowrotnie stracony. -Niech i tak bedzie. No, to za panskie powodzenie w sprowadzaniu ja na droge cnoty... chyba nie bedzie pan mial zbyt wielu konkurentow do tej misji. Jak to mozliwe, zeby ta kobieta az tak bardzo roznila sie od pozostalych? -Od Mary drogiej i Mary floating kochanie? To wspaniale, wspaniale dziewczeta. Mimo swego zgrzybienia kocham je calym sercem. Takie urocze dziatki. -Nie potrafilyby wyrzadzic zla? -Nigdy! -Och, to sie tak latwo mowi. A na przyklad pod przemoznym wplywem alkoholu? -Co takiego?! - Lonnie sprawial wrazenie szczerze zaszokowanego. - O czym pan, na Boga, mowi?! Wykluczone, moj drogi chlopcze, absolutnie wykluczone. -Nawet gdyby ktoras wypila, powiedzmy, podwojny dzin? -A coz to znowu za bzdury? Mowimy o wplywie alkoholu, a nie aperitifu dla niewinnych oseskow. -Nie widzialby pan zatem w tym nic zdroznego, gdyby ktoras z nich poprosila o jednego drinka? -Jasne, ze nie. - Na twarzy Lonniego malowal sie wyraz nieklamanego zdumienia. - Uczepil sie pan tego jak rzep psiego ogona. -Rzeczywiscie, to prawda. Ale widzi pan, nie moge zrozumiec, dlaczego kiedys, po calym dniu na planie, kiedy Mary Stuart poprosila pana o jednego, jedynego drinka, dostal pan zupelnego szalu. Jak na zwolnionym filmie Lonnie powoli odstawil butelke i kieliszek i chwiejnie wstal od stolu. W jednej chwili postarzal sie o wiele lat, jego twarz przybrala wyraz zmeczenia i zupelnej bezbronnosci. -Od chwili, kiedy pan tu wszedl... - wyszeptal zalosnie. - Teraz to widze. Od chwili, kiedy pan tu wszedl, caly czas vacu warszawa chodzilo panu tylko o zadanie tego jednego pytania... - Potrzasnal glowa, patrzac nie widzacym spojrzeniem przed siebie. - A ja mialem pana za swego przyjaciela - powiedzial stlumionym glosem i wyszedl niepewnie z jadalni. |
|
